Prawo europejskie

Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2019/1842 z dnia 31 października 2019 r. ustanawiające zasady stosowania dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do dalszych ustaleń dotyczących dostosowań przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji ze względu na zmiany w poziomie działalności zostało wydane w związku z art. 10a ust. 21 dyrektywy 2003/87/WE w celu określenia zasad dostosowania przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji w przypadku zmian w poziomie działalności instalacji w okresie rozliczeniowym 2021-2030.
Dostosowanie przydziału bezpłatnych uprawnień dla instalacji, których eksploatacja zwiększyła lub zmniejszyła się o więcej niż 15% w porównaniu z poziomem początkowo zastosowanym zostało przewidziane w art. 10a ust. 20 dyrektywy 2003/87/WE. Rozporządzenie 2019/1842 określa wymogi dotyczące raportowania w zakresie poziomów działalności na poziomie podinstalacji, z uwzględnieniem odpowiednich przepisów rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/331. Wskazuje szczegółowe zasady dokonywania korekty przydziału bezpłatnych uprawnień, opierające się na porównaniu historycznego i średniego poziomu działalności danej podinstalacji, oraz określa procedurę postepowania w przypadku innych zmian w działalności instalacji.
Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2019/1603 z dnia 18 lipca 2019 r. uzupełniające dyrektywę 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do środków przyjętych przez Organizację Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego w odniesieniu do monitorowania, raportowania i weryfikacji emisji lotniczych w celu wdrożenia globalnego środka rynkowego zostało wydane w związku z art. 28c dyrektywy 2003/87/WE w celu określenia zasad prawidłowego monitorowania, raportowania i weryfikacji emisji z operacji lotniczych w związku z przyjęciem przez Organizację Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego (ICAO) globalnego środka rynkowego – Programu kompensacji i redukcji emisji dwutlenku węgla dla lotnictwa międzynarodowego (CORSIA).
Rozporządzenie określa zakres podmiotowy – tj. operatorów, których dotyczą obowiązki sprawozdawcze, jak i zakres przedmiotowy – loty, z których zgłaszane mają być emisje. Rozporządzenie przewiduje, że do celów zgłaszania emisji, operatorzy statków powietrznych podlegać mają takim samym wymogom, jak wymogi określone w art. 14 dyrektywy 2003/87/WE i w rozporządzeniu (UE) nr 601/2012, a od dnia 1 stycznia 2021 r., w rozporządzeniu wykonawczym (UE) 2018/2066. Określa także tryb przekazywania danych dotyczących emisji do sekretariatu Organizacji Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego.
Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2019/1124 z dnia 13 marca 2019 r. zmieniające rozporządzenie delegowane (UE) 2019/1122 w odniesieniu do funkcjonowania rejestru Unii na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/842 zostało wydane na podstawie art. 12 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/842 w celu zapewnienia prawidłowego rozliczania emisji na podstawie tego rozporządzenia w rejestrze Unii.

Rozporządzenie 2019/1124 rozszerza zakres zastosowania rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/1122, a zatem rejestru Unii na jednostki rocznych limitów emisji (AEA), za pomocą których określone zostaną cele redukcyjne dla poszczególnych państw członkowskich w obszarze non-ETS w okresie rozliczeniowym 2021-2030 na podstawie rozporządzenia 2018/842. Rejestr Unii umożliwić ma wdrażanie cyklu zgodności na mocy rozporządzenia (UE) 2018/842 oraz prawidłowe księgowanie transakcji na podstawie art. 5, 6, 7 i 11 rozporządzenia (UE) 2018/842.

Rozporządzenia zawiera przepisy dotyczące otwierania rachunków zarządzanych przez centralnego administratora, zamknięcia rachunku zgodności w ramach ESR oraz przepisy szczegółowe dotyczące rozliczania transakcji na mocy rozporządzeń (UE) 2018/842 i (UE) 2018/841.
Rozporządzenie wchodzi w życie wchodzi w życie z dniem 22 lipca 2019 r., jednakże stosuje się je od dnia 1 stycznia 2021 r.
Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2019/1123 z dnia 12 marca 2019 r. zmieniające rozporządzenie (UE) nr 389/2013 w odniesieniu do technicznego wykonania drugiego okresu rozliczeniowego protokołu z Kioto wydane na podstawie art. 10 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 525/2013 zmienia rozporządzenie (UE) nr 389/2013 w odniesieniu do technicznego wykonania protokołu z Kioto po 2012 r. poprzez ustanowienie szczególnego procesu rozliczania emisji dla państw niebędących stronami porozumienia o wspólnej realizacji zobowiązań (decyzji Rady (UE) 2015/1340 z dnia 13 lipca 2015 r. dotyczącej zawarcia w imieniu Unii Europejskiej Porozumienia między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Islandią, z drugiej strony, dotyczącego uczestnictwa Islandii we wspólnej realizacji zobowiązań Unii Europejskiej, jej państw członkowskich i Islandii w drugim okresie rozliczeniowym Protokołu z Kioto do Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu; Dz.U. L 207 z 4.8.2015, s. 15), o którym mowa w art. 10 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 525/2013.

Przepisy te ustanowione zostały ze względu na uczestnictwo Norwegii i Liechtenstein w unijnym systemie handlu uprawnieniami do emisji ustanowionym dyrektywą 2003/87/WE. Państwa te uczestniczą w unijnym systemie handlu uprawnieniami do emisji, ale nie są stronami porozumienia o wspólnej realizacji zobowiązań.
Rozporządzenie wchodzi w życie wchodzi w życie z dniem 22 lipca 2019 r., jednakże podobnie jak większość przepisów rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2015/1844, stosuje się je od daty opublikowania przez Komisję w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej komunikatu w sprawie wejścia w życie poprawki dauhańskiej do protokołu z Kioto.
Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2019/1122 z dnia 12 marca 2019 r. uzupełniające dyrektywę 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do funkcjonowania rejestru Unii ustanawia wymogi ogólne oraz wymagania dotyczące prowadzenia i utrzymania rejestru Unii i niezależnego dziennika transakcji przewidzianego w art. 20 ust. 1 dyrektywy 2003/87/WE. Przedmiotowe rozporządzenie zastąpi od dnia 1 stycznia 2021 r. rozporządzenie Komisji (UE) nr 389/2013, które obecnie reguluje tę materię. Jednakże przepisy rozporządzenia (UE) nr 389/2013 będą nadal stosowane do dnia 1 stycznia 2026 r. w odniesieniu do wszystkich operacji wymaganych w odniesieniu do okresu rozliczeniowego między 2013 a 2020 r., do drugiego okresu rozliczeniowego protokołu z Kioto oraz do okresu dostosowania się do wymagań zdefiniowanego w art. 3 pkt 30 tego rozporządzenia. Rozporządzenie wchodzi w życie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, jednakże stosuje się je od dnia 1 stycznia 2021 r., z wyjątkiem przepisów art. 87, które stosuje się od dnia wejścia w życie tego rozporządzenia.

Zmiana przepisów dotyczących funkcjonowania rejestru Unii wiąże się ściśle ze zmianami przepisów dyrektywy 2003/87/WE przez dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/410. Zmiany te dotyczą m.in. zasad tworzenia uprawnień w rejestrze (art. 37 rozporządzenia) oraz możliwości korzystania z międzynarodowych jednostek emisji w ramach unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych - EU ETS (na mocy dyrektywy (UE) 2018/410 skreślony został art. 11b ust. 7 dyrektywy 2003/87/WE. Korzystanie z międzynarodowych jednostek emisji w ramach EU ETS nie będzie już możliwe w okresie rozliczeniowym rozpoczynającym się od dnia 1 stycznia 2021 r. W rezultacie międzynarodowe jednostki emisji nie mogą być przechowywane na rachunkach podmiotów w rejestrze, a uprawnienia do międzynarodowych jednostek emisji przestaną istnieć - art. 85 rozporządzenia).
Jeśli chodzi o termin ważności uprawnień, to zgodnie z art. 13 dyrektywy 2003/87/WE uprawnienia wydawane od dnia 1 stycznia 2013 r. są ważne bezterminowo. Począwszy jednak od 2021 r., uprawnienia będą zawierać informację wskazującą, w jakim dziesięcioletnim okresie po dniu 1 stycznia 2021 r. zostały wydane, i są ważne w odniesieniu do emisji począwszy od pierwszego roku tego okresu. W związku z tym art. 37 rozporządzenia wprowadza do rejestru Unii odpowiednie funkcje. Informacja o dziesięcioletnim okresie, w którym uprawnienia zostały utworzone będzie widoczna dla posiadaczy rachunków tylko wówczas, gdy jest to konieczne do odróżnienia uprawnień utworzonych w jednym okresie rozliczeniowym od uprawnień utworzonych w innym okresie rozliczeniowym. Dotyczy to okresu przejściowego między trzecim a czwartym okresem rozliczeniowym, przy uwzględnieniu faktu, że uprawnienia utworzone w okresie rozpoczynającym się w 2021 r. są ważne wyłącznie w odniesieniu do emisji od dnia 1 stycznia 2021 r. Ponadto na centralnego administratora nałożony został obowiązek zapewnienia umieszczenia w rejestrze Unii kodów ISIN określonych w normie ISO 6166 w odniesieniu do uprawnień.
Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2019/331 z dnia 19 grudnia 2018 r. w sprawie ustanowienia przejściowych zasad dotyczących zharmonizowanego przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji w całej Unii na podstawie art. 10a dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawia przejściowe zasady dotyczące zharmonizowanego przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji w całej Unii na podstawie art. 10a dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, począwszy od 2021 r., z wyjątkiem przejściowego przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji na modernizację wytwarzania energii elektrycznej na podstawie art. 10c dyrektywy 2003/87/WE.

Rozporządzenie to zastąpi od dnia 1 stycznia 2021 r. decyzję 2011/278/UE, która obecnie reguluje tę materię. Jednakże przepisy dotyczące raportowania danych podstawowych, a także składania wniosków o przydział uprawnień do emisji dla instalacji dotychczas istniejących stosuje się od dnia 28 lutego 2019 r., zgodnie z terminami ustalania przydziału uprawnień do emisji w kolejnym okresie rozliczeniowym.

Rozporządzenie ustanawia zasady dotyczące określania przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji zarówno w odniesieniu do instalacji dotychczas działających, jak i instalacji nowych oraz wymagania dotyczące raportowania i monitorowania danych dotyczących instalacji.

Rozporządzenie nakłada na prowadzącego instalację ubiegającego się o przydział bezpłatnych uprawnień obowiązek opracowania planu metodyki monitorowania oraz wdrożenia i utrzymania skutecznego systemu kontroli wewnętrznej. Plany metodyki monitorowania będą zatwierdzane przez właściwe organy państw członkowskich. Rozporządzenie ustanawia również zasady dotyczące wyodrębnienie podinstalacji w ramach instalacji, ustalania historycznego poziomu działalności instalacji oraz zasady przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji zarówno dla instalacji dotychczas istniejących, jak i dla instalacji nowych.
Rozporządzenie ustanawia także zasady dotyczące zmian przydziału uprawnień do emisji w przypadku zmian w instalacji mających wpływ na liczbę przydzielonych bezpłatnie uprawnień, połączenia i podziału instalacji oraz w przypadku zaprzestania działalności instalacji.

Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2067 z dnia 19 grudnia 2018 r. w sprawie weryfikacji danych oraz akredytacji weryfikatorów na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawia przepisy dotyczące weryfikacji wielkości emisji gazów cieplarnianych z instalacji i operacji lotniczych oraz tonokilometrów z operacji lotniczych, a także przepisy dotyczące akredytacji weryfikatorów i nadzoru nad nimi. Rozporządzenie to zastąpiło obowiązujące do dnia 31.12.2018 r. rozporządzenie Komisji nr 600/2012, które wcześniej regulowało tę materię.

Rozporządzenie określa obowiązki weryfikatora, zasady przeprowadzania weryfikacji, postępowanie w przypadku nieprawidłowości, niezgodności i nieprzestrzegania właściwych przepisów, zasady przeprowadzania niezależnych przeglądów oraz prowadzenia wewnętrznej dokumentacji z weryfikacji. Ważnym obszarem spraw są wymagania związane ze sporządzeniem sprawozdania z weryfikacji, ustalenie zakresu tego sprawozdania oraz formuły ocen (ustalenia), które weryfikator umieszcza w sprawozdaniu.

Rozporządzenie określa również wymogi dotyczące doskonalenia procesu monitorowania i sprawozdawczości oraz warunki przeprowadzania uproszczonej weryfikacji raportów przedstawianych przez prowadzących instalacje. Ważną częścią rozporządzenia są wymagania dotyczące kompetencji weryfikatorów, ram prawnych ich akredytacji oraz warunki sprawowania nadzoru nad weryfikatorami przez krajowe jednostki akredytujące i środki administracyjne, które organ nadzoru może zastosować wobec weryfikatora.
Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 z dnia 19 grudnia 2018 r. w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz zmieniające rozporządzenie Komisji (UE) nr 601/2012 ustanawia zasady monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych oraz danych dotyczących działalności zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE w okresie rozliczeniowym rozpoczynającym się dnia 1 stycznia 2021 r. i w kolejnych okresach rozliczeniowych. Rozporządzenie to zastąpi z dniem 1 stycznia 2021 r. rozporządzenie Komisji nr 601/2012, które obecnie reguluje tę materię, należy jednak mieć na uwadze, iż jego przepis art. 76 wprowadzający zmiany w rozporządzeniu 601/2012 stosuje się od dnia 1 stycznia 2019 r.

Rozporządzenie zawiera wykaz zasad ogólnych w zakresie monitorowania i raportowania emisji gazów cieplarnianych, wymagania w zakresie planu monitorowania i jego zawartości , przesłanek jego zmiany oraz formalnego wymogu zatwierdzania planu. Ponadto rozporządzenie określa szczegółowe zasady monitorowania emisji z instalacji oraz monitorowania emisji i tonokilometrów z operacji lotniczych, ze szczególnym uwzględnieniem metodyki monitorowania, systemów pomiarowych i współczynników obliczeniowych. Rozporządzenie określa także terminy i obowiązki w zakresie raportowania oraz przesłanki wyznaczania wielkości emisji przez właściwy organ, a także wymogi dotyczące technologii informacyjnych.
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1999 z dnia 11 grudnia 2018 r. w sprawie zarządzania unią energetyczną i działaniami w dziedzinie klimatu, zmiany rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 663/2009 i (WE) nr 715/2009, dyrektyw Parlamentu Europejskiego i Rady 94/22/WE, 98/70/WE, 2009/31/WE, 2009/73/WE, 2010/31/UE, 2012/27/UE i 2013/30/UE, dyrektyw Rady 2009/119/WE i (EU) 2015/652 oraz uchylenia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 525/2013 określa podstawy prawne zarządzania unią energetyczną i działaniami w dziedzinie klimatu podejmowanymi przez Unię Europejską oraz jej państwa członkowskie.

Przedmiotowe rozporządzenie nakłada na państwa członkowskie obowiązek sporządzania i przedkładania Komisji zintegrowanych krajowych planów w dziedzinie energii i klimatu. Pierwszy plan obejmować będzie okres od 2021 r. do 2030 r. z uwzględnieniem dłuższej perspektywy. Ponadto rozporządzenie przewiduje obowiązek opracowywania przez państwa członkowskie i przedkładania Komisji strategii długoterminowych obejmujących perspektywę co najmniej 30 lat. Dodatkowo państwa członkowskie zobowiązane zostały do przedkładania Komisji informacji dotyczących krajowych polityk i środków oraz prognoz dotyczących gazów cieplarnianych jak również informacji na temat krajowych planów i strategii przystosowania się do zmian klimatu, w których przedstawione zostaną wdrożone i planowane działania mające ułatwiać przystosowanie się do zmian klimatu. Przepisy rozporządzenia określają także obowiązki Komisji w zakresie oceny postępów państw członkowskich z realizacji założeń unii energetycznej oraz procedurę wydawania państwom członkowskim zaleceń.
Decyzja wykonawcza Komisji (UE) 2018/1855 z dnia 27 listopada 2018 r. w sprawie emisji gazów cieplarnianych objętych decyzją Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2009/406/WE przypadających na poszczególne państwa członkowskie za rok 2016 wydana na podstawie art. 19 ust. 6 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 525/2013 określa całkowitą sumę emisji gazów cieplarnianych objętych decyzją nr 2009/406/WE (w tzw. sektorach non-ETS ) dla poszczególnych państw członkowskich za rok 2016 wynikającą ze skorygowanych danych z wykazu każdego państwa członkowskiego po zakończeniu, przeprowadzanego przez Komisję Europejską, rocznego przeglądu.
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/841 z dnia 30 maja 2018 r. w sprawie włączenia emisji i pochłaniania gazów cieplarnianych w wyniku działalności związanej z użytkowaniem gruntów, zmianą użytkowania gruntów i leśnictwem do ram polityki klimatyczno-energetycznej do roku 2030 i zmieniające rozporządzenie (UE) nr 525/2013 oraz decyzję nr 529/2013/UE określa zobowiązania państw członkowskich UE w zakresie sektora użytkowania gruntów, zmiany użytkowania gruntów i leśnictwa (LULUCF), przyczyniające się do osiągnięcia celów Porozumienia paryskiego i do realizacji unijnego celu redukcji emisji gazów cieplarnianych w okresie od 2021 r. do 2030 r. Ponadto rozporządzenie ustanawia zasady rozliczania emisji i pochłaniania w odniesieniu do LULUCF i sprawdzania wypełniania przez państwa członkowskie tych zobowiązań.
Głównym celem rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/842 z dnia 30 maja 2018 r. w sprawie wiążących rocznych redukcji emisji gazów cieplarnianych przez państwa członkowskie od 2021 r. do 2030 r. przyczyniających się do działań na rzecz klimatu w celu wywiązania się z zobowiązań wynikających z Porozumienia paryskiego oraz zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 525/2013 jest ustanowienie obowiązków państw członkowskich UE w odniesieniu do ich minimalnych wkładów w okresie od 2021 r. do 2030 r. w realizację unijnego celu polegającego na redukcji emisji gazów cieplarnianych oraz przyczynienie się do osiągnięcia celów Porozumienia paryskiego. Przede wszystkim rozporządzenie określa procentowo redukcje emisji gazów cieplarnianych objętych rozporządzeniem przez poszczególne państwa członkowskie w 2030 r. w porównaniu z poziomem tych emisji w 2005 r. oraz upoważnia Komisję Europejską do przyjmowania aktów wykonawczych określających dla każdego państwa członkowskiego roczne limity emisji na okres od 2021 r. do 2030 r. wyrażone w tonach ekwiwalentu CO2.
Dyrektywa 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiająca system handlu przydziałami do emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniająca dyrektywę Rady 96/61/WE określa zasady systemu handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie w celu wspierania zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych w efektywny pod względem kosztów oraz skuteczny gospodarczo sposób. Dyrektywa przewiduje włączenie do systemu sektora lotniczego, reguluje zagadnienia monitorowania i rozliczania emisji, określa zasady dystrybucji unijnej puli uprawnień do emisji oraz zasady zharmonizowanego przydziału bezpłatnych uprawnień w całej Wspólnocie, a także wykorzystywania w systemie jednostek CER i ERU pochodzących z projektów redukcji emisji.
Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/410 z dnia 14 marca 2018 r. zmieniająca dyrektywę 2003/87/WE w celu wzmocnienia efektywnych pod względem kosztów redukcji emisji oraz inwestycji niskoemisyjnych oraz decyzję (UE) 2015/1814 reformuje, ustanowiony dyrektywą 2003/87/WE, unijny system handlu uprawnieniami do emisji (EU ETS) i zmienia decyzję (UE) 2015/1814, która ustanawia rezerwę stabilności rynkowej dla EU ETS w celu zapewnienia elastyczniejszej podaży uprawnień przeznaczanych do sprzedaży aukcyjnej i zwiększenia odporności systemu. Głównym celem dyrektywy jest osiągnięcie do roku 2030 za pośrednictwem EU ETS redukcji łącznych emisji gazów cieplarnianych w Unii o 43 % poniżej poziomów z 2005 roku w sposób najbardziej efektywny pod względem kosztów oraz wypełnienie zobowiązań wynikających z Porozumienia paryskiego.
Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2284 z dnia 14 grudnia 2016 r. w sprawie redukcji krajowych emisji niektórych rodzajów zanieczyszczeń atmosferycznych, zmiany dyrektywy 2003/35/WE oraz uchylenia dyrektywy 2001/81/WE. Dyrektywa ma skutecznie przyczyniać się do osiągnięcia długoterminowego celu Unii dotyczącego jakości powietrza, wspieranego przez wytyczne Światowej Organizacji Zdrowia, oraz celów Unii dotyczących ochrony różnorodności biologicznej i ekosystemów – poprzez zmniejszenie poziomów i depozycji zanieczyszczeń powietrza powodujących zakwaszanie, eutrofizację i powstawanie ozonu poniżej krytycznych ładunków i poziomów określonych w konwencji LRTAP. Dyrektywa określa, w odniesieniu do poszczególnych państw członkowskich, wiążące cele w zakresie redukcji krajowej emisji określonych zanieczyszczeń powietrza (SO₂, NOₓ, amoniak, pył PM₂,₅ , VOC).
Dyrektywa 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiająca system handlu przydziałami do emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniająca dyrektywę Rady 96/61/WE określa zasady systemu handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie w celu wspierania zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych w efektywny pod względem kosztów oraz skuteczny gospodarczo sposób. Dyrektywa przewiduje włączenie do systemu sektora lotniczego, reguluje zagadnienia monitorowania i rozliczania emisji, określa zasady dystrybucji unijnej puli uprawnień do emisji oraz zasady zharmonizowanego przydziału bezpłatnych uprawnień w całej Wspólnocie, a także wykorzystywania w systemie jednostek CER i ERU pochodzących z projektów redukcji emisji. - sprostowanie treści.
Akty wydane na podstawie Dyrektywy 2003/87/WE:
Rozporządzenie Komisji (UE) Nr 100/2014 z dnia 5 lutego 2014 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 748/2009 w sprawie wykazu operatorów statków powietrznych, którzy wykonywali działalność lotniczą wymienioną w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE poczynając od dnia 1 stycznia 2006 r. ze wskazaniem administrującego państwa członkowskiego dla każdego operatora statków powietrznych jest kolejnym aktem prawa unijnego, który dokonuje aktualizacji rozporządzenia (WE) nr 748/2009 w zakresie wykazu operatorów statków powietrznych w celu uwzględnienia operatorów, którzy wykonywali działalność lotniczą wymienioną w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE w 2013 r. oraz ich przyporządkowania do poszczególnych państw członkowskich, które wykonują w stosunku do tych operatorów kompetencje administrującego państwa członkowskiego.
Rozporządzenie Komisji (UE) Nr 1123/2013 z dnia 8 listopada 2013 r. w sprawie określania uprawnień do międzynarodowych jednostek emisji zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady określa uprawnienia do międzynarodowych jednostek emisji zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady dla każdego prowadzącego instalację oraz operatorów statków powietrznych państwa członkowskiego. Rozporządzenie określa limity ilościowe międzynarodowych jednostek emisji do wykorzystania w okresie 2008-2020 przez prowadzącego instalację stacjonarną lub operatora statku powietrznego.
Rozporządzenie Komisji (UE) Nr 389/2013 z dnia 2 maja 2013 r. ustanawiające rejestr Unii zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz uchylające rozporządzenia Komisji (UE) nr 920/2010 i nr 1193/2011 określa zasady funkcjonowania rejestru Unii oraz określa warunki otwierania rachunków w tym rejestrze. Zgodnie z przepisami wszystkie uprawnienia wydawane od dnia 1 stycznia 2012 r. muszą być rejestrowane w rejestrze Unii na rachunkach zarządzanych przez państwa członkowskie. Rozporządzenie określa zasady zarządzania rachunkami, warunki ich zamykania, zawieszania, blokowania, zasady dokonywania transakcji. Określa ogólne przepisy techniczne związane z administrowaniem rachunkami przez krajowego i centralnego administratora, warunki poufności i reglamentowanego dostępu do informacji o rachunkach i wykonywanych na nich transakcjach. Rozporządzenie Komisji (UE) Nr 389/2013 zostało zmienione rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE)2015/1844 z dnia 13 lipca 2015 r.
Decyzja Komisji Europejskiej (UE) 2017/126 z dnia 24 stycznia 2017 r. zmieniająca decyzję 2013/448/UE w odniesieniu do ustalenia jednolitego międzysektorowego współczynnika korygującego zgodnie z art. 10a dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady stanowi wykonanie przez Komisję wyroku Trybunału Sprawiedliwości z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawach połączonych C-191/14, C-192/14, C-295/14,C-389/14 I od C-391/14 do C-393/14, w którym Trybunał stwierdził nieważność decyzji 2013/448/UE w zakresie jednolitego międzysektorowego współczynnika korygującego (CSCF). Nowy CSCF będzie miał zastosowanie do decyzji przyjętych po dniu 1 marca 2017 r., ustanawiających lub zmieniających liczbę przydzielanych uprawnień do emisji.
Rozporządzenie Komisji (UE) Nr 601/2012 z dnia 21 czerwca 2012 r. w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawia zasady monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych oraz danych dotyczących działalności zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE w okresie rozliczeniowym rozpoczynającym się dnia 1 stycznia 2013 r. i w kolejnych okresach rozliczeniowych. Rozporządzenie zawiera wykaz zasad ogólnych w zakresie monitorowania i raportowania emisji gazów cieplarnianych, wymagania w zakresie planu monitorowania ich zawartości , przesłanek jego zmiany, oraz formalnego wymogu zatwierdzania planu. Rozporządzenie określa szczegółowe zasady monitorowania emisji z instalacji, oraz monitorowania emisji i tonokilometrów z operacji lotniczych, ze szczególnym uwzględnieniem metodyki monitorowania, systemów pomiarowych, współczynników obliczeniowych. Rozporządzenie określa terminy i obowiązki w zakresie raportowania oraz wymogi dotyczące technologii informatycznych, a także przesłanki wyznaczania wielkości emisji przez właściwy organ.
Rozporządzenie Komisji (UE) Nr 600/2012 z dnia 21 czerwca 2012 r. w sprawie weryfikacji raportów na temat wielkości emisji gazów cieplarnianych i raportów dotyczących tonokilometrów oraz akredytacji weryfikatorów zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawia przepisy dotyczące weryfikacji raportów składanych na mocy dyrektywy 2003/87/WE (raportów na temat wielkości emisji z instalacji i operacji lotniczych oraz tonokilometrów z operacji lotniczych), a także dotyczące akredytacji weryfikatorów i nadzoru nad nimi. Rozporządzenie określa obowiązki weryfikatora, zasady przeprowadzania weryfikacji, postępowanie w przypadku nieprawidłowości i niezgodności, zasady przeprowadzania niezależnych przeglądów oraz prowadzenia wewnętrznej dokumentacji z weryfikacji. Ważnym obszarem spraw są wymagania związane ze sporządzeniem sprawozdania z weryfikacji, ustalenie zakresu tego sprawozdania, formuły ocen, które weryfikator może zawrzeć w sprawozdaniu. Rozporządzenie określa również wymogi dotyczące doskonalenia procesu monitorowania i sprawozdawczości oraz warunki przeprowadzania uproszczonej weryfikacji raportów przedstawianych przez prowadzących instalacje. Ważną częścią rozporządzenia są wymagania dotyczące kompetencji weryfikatorów, ram prawnych ich akredytacji oraz warunki sprawowania nadzoru nad weryfikatorami przez krajowe jednostki akredytujące i środki administracyjne, które organ nadzoru może zastosować wobec weryfikatora.
Rozporządzenie Komisji (UE) Nr 550/2011 z dnia 7 czerwca 2011 r. ustalające, na mocy dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, pewne ograniczenia w zakresie wykorzystania międzynarodowych jednostek z tytułu projektów związanych z gazami przemysłowymi ustanawia zakaz wykorzystywania międzynarodowych jednostek z tytułu projektów związanych z gazami przemysłowymi.
Rozporządzenie Komisji (UE) Nr 1031/2010 z dnia 12 listopada 2010 r. w sprawie harmonogramu, kwestii administracyjnych oraz pozostałych aspektów sprzedaży na aukcji uprawnień do emisji gazów cieplarnianych na mocy dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie ustanawia przepisy dotyczące harmonogramu, kwestii administracyjnych i innych aspektów sprzedaży na aukcji uprawnień do emisji gazów cieplarnianych na mocy dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie. Rozporządzenie stosuje się do sprzedaży aukcyjnej uprawnień do emisji wydawanych na podstawie rozdziału II (lotnictwo) oraz rozdziału III (instalacje stacjonarne) dyrektywy 2003/87/WE. Rozporządzenie określa roczny wolumen uprawnień, które są sprzedawane na aukcji, zasady przeprowadzania aukcji ich harmonogram i częstotliwość, zasady dostępu do aukcji, warunki składania i wycofywania ofert, ustalania ceny rozliczeniowej aukcji oraz podejmowania innych rozstrzygnięć w wyniku przeprowadzenia aukcji. Rozporządzenie określa również wymagania dotyczące dopuszczenia do składania ofert. Istotna część regulacji zawartych w rozporządzeniu wyznacza tryb wyznaczania oraz funkcje prowadzącego aukcję, platformy aukcyjnej oraz monitorującego aukcję, a także zasady współpracy platformy aukcyjnej, prowadzącego aukcje oraz nadzorujących ich państw członkowskich z wyznaczonym monitorem aukcji. Rozporządzenie określa także wymagania związane z zapobieganiem nadużyciom na rynku, które mają zastosowanie do produktów sprzedawanych na aukcji, a także zasady wnoszenia płatności, transferu wpływów z aukcji, opłaty i koszty procesu aukcyjnego, sposób ogłaszania wyników oraz ochrony informacji poufnych.
Rozporządzenie Komisji (UE) Nr 606/2010 z dnia 9 lipca 2010r. w sprawie liczby uprawnień w całej Wspólnocie, które mają być wydane na rok 2013 w ramach systemu handlu uprawnieniami do emisji zatwierdza stosowanie przez operatorów stanowiących niewielkie źródło emisji i wszystkich operatorów zgodnie z częścią 5 załącznika do decyzji 2007/589/WE narzędzia do szacowania zużycia paliwa, opracowanego i oferowanego przez Europejską Organizację ds. Bezpieczeństwa Żeglugi Powietrznej (Eurocontrol).
Decyzja Komisji z dnia 27 października 2014 r. (2014/746/UE) ustalająca, zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, wykaz sektorów i podsektorów uważanych za narażone na znaczące ryzyko ucieczki emisji na lata 2015–2019. Ustala wykaz sektorów i podsektorów uważanych za narażone na znaczące ryzyko ucieczki emisji na lata 2015-2019. W załączniku do decyzji określono sektory i podsektory uważane, zgodnie z art. 10a ust. 13 dyrektywy 2003/87/WE za narażone na znaczące ryzyko ucieczki emisji.
Decyzja Komisji z dnia 5 września 2013 r. (2013/448/UE) dotycząca krajowych środków wykonawczych w odniesieniu do przejściowego przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji gazów cieplarnianych zgodnie z art. 11 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady określa całkowitą ilość uprawnień do emisji, które mają być wydane od 2013 r. i która podlega corocznie zmniejszeniu w sposób liniowy zgodnie z art. 9 dyrektywy 2003/87/WE . Decyzja ustala w załączniku II jednolity międzysektorowy współczynnik korygujący, o którym mowa w art. 10a ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE. Zasadnicza część decyzji określa stanowisko Komisji Europejskiej w stosunku do notyfikowanych przez poszczególne państwa członkowskie tzw. Krajowych środków wykonawczych przedkładanych w trybie art. 11 Dyrektywy 2003/87/WE.
Decyzja Komisji z dnia 5 września 2013 r. (2013/447/UE) dotycząca standardowego współczynnika wykorzystania zdolności produkcyjnych zgodnie z art. 18 ust. 2 decyzji 2011/278/UE określa w załączniku standardowe współczynniki wykorzystania zdolności produkcyjnych, które są stosowane przez państwa członkowskie w celu określenia poziomu działalności związanej z produktem dla instalacji, o których mowa w art. 3 lit. h dyrektywy 2003/87/WE zgodnie z art. 18 decyzji 2011/278/UE.
Decyzja Komisji z dnia 26 września 2011 r. (2011/638/UE) dotycząca wzorców porównawczych do celów bezpłatnego przydziału uprawnień do emisji gazów cieplarnianych operatorom statków powietrznych na podstawie art. 3e dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady Decyzja Komisji z dnia 30 czerwca 2011 r. (2011/389/UE) w sprawie ogólnounijnej ilości uprawnień, o której mowa w art. 3e ust. 3 lit. a)-d) dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie określa wzorzec porównawczy do celów bezpłatnego przydziału uprawnień do emisji operatorom statków powietrznych na podstawie art. 3e ust. 1 dyrektywy 2003/87/WE w okresie rozliczeniowym od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia 2012 r. i od dnia 1 stycznia 2013 r. do dnia 31 grudnia 2020 r. -sprostowanie treści
Decyzja Komisji z dnia 30 czerwca 2011 r. (2011/389/UE) w sprawie ogólnounijnej ilości uprawnień,o której mowa w art. 3e ust. 3 lit. a)–d) dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie określa ogólnounijną liczbę uprawnień, o której mowa w art. 3e ust. 3 lit. a)-d) dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie, na okres do dnia 31 grudnia 2012 r. i dla każdego okresu od dnia 1 stycznia 2013 r.
Decyzja Komisji z dnia 27 kwietnia 2011 r. (2011/278/UE) w sprawie ustanowienia przejściowych zasad dotyczących zharmonizowanego przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji w całej Unii na mocy art. 10a dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawia przejściowe zasady dotyczące zharmonizowanego przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji w całej Unii na mocy art. 10a dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, począwszy od 2013 r. z wyjątkiem przejściowego przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji na modernizację wytwarzania energii elektrycznej na mocy art. 10c dyrektywy 2003/87/WE. Decyzja ustanawia wymagania dotyczące identyfikacji instalacji oraz wyodrębnienie podinstalacji w ramach instalacji, gromadzenia danych dotyczących instalacji i ich weryfikacji, ustalania historycznego poziomu działalności w instalacji oraz zasad przydziału uprawnień do emisji dla instalacji. Decyzja ustala także wymagania dotyczące przydziału uprawnień do emisji dla instalacji nowych oraz korekt przydziału uprawnień do emisji w przypadku znaczącego zmniejszenia zdolności produkcyjnych oraz częściowego zaprzestania działalności instalacji. Decyzja reguluje także zasady wydawania uprawnień do emisji w przypadku zmian w instalacji lub zaprzestania działalności.
Decyzja Komisji z dnia 7 marca 2011 r. (2011/149/UE) w sprawie historycznych emisji lotniczych zgodnie z art. 3c ust. 4 dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie ustala historyczne emisje lotnicze zgodnie z art. 3c ust. 4 dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie.
Decyzja Komisji z dnia 8 czerwca 2009 r. (2009/450/WE) w sprawie szczegółowej interpretacji rodzajów działalności lotniczej wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady dokonuje szczegółowej interpretacji rodzajów działalności lotniczej wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE na potrzeby ustalenia przynależności tych operacji lotniczych do systemu handlu uprawnieniami do emisji.
Decyzja Komisji z dnia 13 listopada 2006 r. (2006/780/WE) w sprawie zapobiegania podwójnemu liczeniu redukcji emisji gazów cieplarnianych w ramach wspólnotowego systemu handlu uprawnieniami do emisji zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w przypadku projektów realizowanych w ramach protokołu z Kioto ustanawia przepisy dotyczące stosowania art. 11b ust. 3 i 4 dyrektywy 2003/87/WE zapobiegające podwójnemu liczeniu redukcji emisji gazów cieplarnianych w ramach wspólnotowego systemu handlu uprawnieniami do emisji.
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) Nr 525/2013 z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie mechanizmu monitorowania i sprawozdawczości w zakresie emisji gazów cieplarnianych oraz zgłaszania innych informacji na poziomie krajowym i unijnym, mających znaczenie dla zmiany klimatu, oraz uchylające decyzję nr 280/2004/WE ustanawia mechanizm monitorowania i sprawozdawczości w zakresie emisji gazów cieplarnianych oraz zgłaszania innych informacji na poziomie krajowym i unijnym, mających znaczenie dla zmiany klimatu. Rozporządzenie wprowadza obowiązek opracowania przez Państwa członkowskie strategii rozwoju niskoemisyjnego oraz zasady sprawozdawczości w zakresie historycznych emisji gazów cieplarnianych i pochłaniania. Tworzy podstawy do powołania i utrzymywania systemu rejestrów w celu rozliczania wydawania, posiadania, przekazywania, nabywania, anulowania, umarzania, przeniesienia, zastąpienia lub zmiany daty wygaśnięcia jednostek Kioto przyznanych w drugim okresie zobowiązań. Określa zasady sprawozdawczości w zakresie innych informacji mających znaczenie dla zmian klimatu. Rozporządzenie uchyla decyzję nr 280/2004/WE - sprostowanie treści.
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2392 z dnia 13 grudnia 2017 r. zmieniające dyrektywę 2003/87/WE utrzymuje do dnia 31 grudnia 2023 r. istniejące odstępstwa w zakresie stosowania zasad unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji (EU ETS) w odniesieniu do działań lotniczych wykonywanych do i z lotnisk znajdujących się w państwach poza EOG oraz ustanawia obowiązki Komisji związane z przygotowaniem do wdrożenia globalnego środka rynkowego ICAO (Organizacji Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego), który ma być stosowany do celów kompensowania emisji pochodzących z lotnictwa międzynarodowego po 2021 r.
Akty wydane na podstawie Rozporządzenia 525/2013:
Rozporządzenie Delegowane Komisji (UE) 2015/1844 z dnia 13 lipca 2015 r. zmienia rozporządzenie (UE) nr 389/2013 w odniesieniu do technicznego wykonania protokołu z Kioto po 2012 r. przez określenie warunków rozliczania jednostkami Kioto przez Unię i jej państwa członkowskie. Zmienione przepisy określają m.in. warunki wydawania i deponowania jednostek AAU oraz przekazywania państwom członkowskim jednostek CER i ERU wymienianych w ramach systemu ETS w latach 2008-2012 - sprostowanie treści.
Rozporządzenie Wykonawcze Komisji (UE) Nr 749/2014 z dnia 30 czerwca 2014 r. w sprawie struktury, formatu, procesu przekazywania i przeglądu informacji zgłaszanych przez państwa członkowskie zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) Nr 525/2013 ustanawia przepisy wykonawcze do rozporządzenia (UE) nr 525/2013 w odniesieniu do sprawozdawczości państw członkowskich w zakresie emisji gazów cieplarnianych, przybliżonych wykazów emisji gazów cieplarnianych oraz informacji dotyczących systemów rozwiązań i środków politycznych oraz prognoz dotyczących emisji gazów cieplarnianych, wykorzystania dochodów ze sprzedaży na aukcji uprawnień do emisji oraz jednostek pochodzących z projektów; terminów i czynności w zakresie przeprowadzania kompleksowych i rocznych przeglądów i wykazów gazów cieplarnianych w państwach członkowskich zgodnie z art. 19 rozporządzenia (UE) nr 525/2013; harmonogramów współpracy i koordynacji między Komisją a państwami członkowskimi w odniesieniu do przygotowywania sprawozdania dotyczącego unijnego wykazu gazów cieplarnianych.
Decyzja Parlamentu Europejskiego i Rady Nr 377/2013/UE z dnia 24 kwietnia 2013 r. wprowadzająca tymczasowe odstępstwo od dyrektywy 2003/87/WE ustanawiającej system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie, polegające na nie podejmowaniu działań przez państwa członkowskie przeciwko operatorom statków powietrznych w odniesieniu do wymogów określonych w art. 12 ust. 2a i art. 14 ust. 3 tej dyrektywy ustala zasady tymczasowego odstępstwo od dyrektywy 2003/87/WE ustanawiającej system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie w odniesieniu do podmiotów sektora lotniczego, polegające na nie podejmowaniu działań przez państwa członkowskie przeciwko operatorom statków powietrznych w odniesieniu do wymogów określonych w art. 12 ust. 2a i art. 14 ust. 3 tej dyrektywy.
Decyzja Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/1814 z dnia 6 października 2015 r. w sprawie ustanowienia i funkcjonowania rezerwy stabilności rynkowej dla unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych i zmiany dyrektywy 2003/87/WE, ustanawia rezerwę stabilności rynkowej, a wycofywanie z rynku uprawnień do emisji i przekazywanie ich do tej rezerwy będzie funkcjonować od dnia 1 stycznia 2019 r.
Decyzja Parlamentu Europejskiego i Rady Nr 2009/406/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wysiłków podjętych przez państwa członkowskie, zmierzających do zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych w celu realizacji do roku 2020 zobowiązań Wspólnoty dotyczących redukcji emisji gazów cieplarnianych ustala minimalny wkład państw członkowskich w realizację w latach 2013-2010 zobowiązania Wspólnoty dotyczącego redukcji emisji gazów cieplarnianych w obszarze tzw. systemu non-ETS. Decyzja ustanawia poziomy emisji w systemie non-ETS w latach 2013-2020, zasady sprawozdawczości w zakresie emisji oraz zasady rozliczania emisji w tym systemie. Decyzja określa zasady wykorzystywania jednostek w projektach redukcji emisji w do celów rozliczenia emisji w systemie non-ETS oraz obowiązek podejmowania działań korygujących w przypadku gdy emisja w systemie non-ETS nie zostanie zbilansowana przez dane państwo kwalifikowanymi rodzajami jednostek.
Akty wydane na podstawie Decyzji 2009/406/WE:
Decyzja Wykonawcza Komisji z dnia 31 października 2013 r. (2013/634/UE) dotycząca dostosowania rocznych limitów emisji państw członkowskich na lata 2013-2020 zgodnie z decyzją Parlamentu Europejskiego i Rady nr 406/2009/WE dokonuje dostosowania rocznych limitów emisji dla każdego państwa członkowskiego na każdy rok w okresie od 2013 do 2020, zgodnie z danymi zawartymi w załączniku do tej decyzji.
Decyzja Komisji z dnia 26 marca 2013 r. (2013/162/UE) określająca roczne limity emisji państw członkowskich na lata 2013-2020 zgodnie z decyzją Parlamentu Europejskiego i Rady nr 406/2009/WE określa w załączniku I roczne limity emisji dla każdego państwa członkowskiego na każdy rok w okresie od 2013 do 2020 r. z tym, że stosuje się je z zastrzeżeniem wszelkich dostosowań opublikowanych zgodnie z art. 10 decyzji nr 406/2009/WE przedstawia w załączniku I roczne limity emisji dla każdego państwa członkowskiego na każdy rok w okresie od 2013 do 2020 r. w ramach tzw. systemu non-ETS. Określone w decyzji limity emisji stosuje się z zastrzeżeniem wszelkich dostosowań opublikowanych zgodnie z art. 10 decyzji nr 406/2009/WE.
Decyzja Komisji z dnia 22 stycznia 2014r. C(2013) 6648 final w sprawie odstępstwa na podstawie art. 10c dyrektywy 2003/87/WE w sprawie handlu emisjami 13. Decyzja Komisji z dnia 24 grudnia 2009 r. (2010/2/UE) ustalająca, zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, wykaz sektorów i podsektorów uważanych za narażone na znaczące ryzyko ucieczki emisji dotyczy oceny notyfikowanego przez Rzeczpospolitą Polską wniosku zawierającego między innymi Krajowy Plan Inwestycyjny sporządzony na podstawie art. 10c Dyrektywy 2003/87/WE z punktu widzenia warunków udzielania pomocy publicznej. W treści decyzji Komisja Europejska stwierdza, że zgłoszona pomoc jest zgodna z rynkiem wewnętrznym zgodnie z art. 107 ust. 3 lit. C TFUE, i z tego względu Komisja nie zgłasza w stosunku do wniosku sprzeciwu . Przedmiotem pomocy jest odstępstwo na podstawie art. 10c dyrektywy 2003/87/WE w sprawie handlu emisjami polegające na przydzieleniu bezpłatnych uprawnień do emisji dla wytwórców energii elektrycznej.
Decyzja Komisji z dnia 13 lipca 2012 r. C(2012) 4609 final w sprawie wniosku zgłoszonego przez Polskę na podstawie art. 10c ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w celu przejściowego przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji na modernizację wytwarzania energii elektrycznej stanowi, że nie wnosi się zastrzeżeń do wniosku Polski zgłoszonego na podstawie art. 10c ust. 5 dyrektywy w celu przejściowego przydziału bezpłatnych uprawnień na modernizację wytwarzania energii elektrycznej.
Decyzja Wspólnego Komitetu EOG nr 93/2011 z dnia 20 lipca 2011r. zmieniająca załącznik XX (Środowisko) do Porozumienia EOG zmienia załącznik XX do Porozumienia EOG w ten sposób, że Wspólny Komitet EOG podejmuje decyzje dotyczące łącznej liczby uprawnień, liczby uprawnień, które mają zostać sprzedane na aukcji, umieszczone w specjalnej rezerwie oraz przydzielone nieodpłatnie w odniesieniu do całego obszaru EOG , poprzez dodanie odpowiednich danych dotyczących lotów wewnątrz państw EFTA, lotów między tymi państwami oraz lotów między państwami EFTA i państwami trzecimi do odpowiednich ogólno unijnych danych określonych w art. 1-4 decyzji Komisji 2011/389/UE.
Decyzja Wspólnego Komitetu EOG Nr 87/2011 z dnia 1 lipca 2011r. zmieniająca załącznik XX (Środowisko) do Porozumienia EOG wprowadza zmiany do Załącznika XX do Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym dotyczące historycznych emisji lotniczych dla całego EOG poprzez dodanie historycznych emisji lotniczych dotyczących lotów wewnątrz państw EFTA, lotów między tymi państwami, oraz lotów między państwami EFTA i państwami trzecimi do historycznych emisji lotniczych w całej UE, ustalonych zgodnie z art. 1 decyzji Komisji 2011/149/UE/

ZGŁOŚ UWAGI DO ARTYKUŁU